هیچ وقت مشکل اولیه ما در محرومیت زدایی در قالب اردوهای جهادی، امکانات و مصالح و پول نبوده است؛ ناگفته پیداست که بی مایه فطیر است، اما چه بسیار مایه ها که بوده و فتیری از آن در نیامده است. چطور؟
وقتی کشاورز، زمین کشتش را بیمه نمی کند، چون عموما بیمه در مواقع بحران آنچه باید را نمی پردازد، چه باید کرد با زمین زیرآب رفته و محصول شسته و برده شده کشاورز در یک سیل!
وقتی هارمونی مسیل ها، کال ها و فاصله سازه ها از حاشیه آن، شیب زمین و پل های زیر جاده دقیق تنظیم و مراعات نمی شود، چه باید کرد با ساختمان های نمور و فروریخته در یک سیل!
وقتی دامداری و طویله و آغل با کاهگل و تیرچوبی بنا می شود، چه باید کرد با فروریختن سرپناه دام ها و تلفات ناشی از سرما، کمبود علوفه و در نهایت دود شدن سرمایه یه خانواده مولد روستایی در یک سیل!
وقتی سال #رونق_تولید نامگذاری می شود و از قضا سیلی در مطلعش می آید و خساراتش، مولد بودن روستا را نشانه می رود، آیا باز هم جهادگر بسیجی باید صرفا پیگیر سیمان و بلوک و . باشد، یا در کنار فعالیت مقتضی عمرانی، چاره اندیشی عمیق و مطالبه گری تا حصول نتیجه ی جدی را نیز برای حفاظت از سرمایه های تولیدی روستا در دستور قرار دهد؟
پ ن: پس از گشت و گذار در بخشی از منطقه سیل زده خراسان شمالی
درباره این سایت